Την Παρασκευή 22 Μαΐου σημειώθηκε η πρώτη ανοιχτή σύγκρουση μεταναστών με αστυνομικές δυνάμεις σε μαζική διαδήλωση. Το γεγονός είναι πολύ σημαντικό. Η ανοιχτή πρόκληση ενός αστυνομικού απέναντι στη θρησκευτική πίστη ενός Σύριου μετανάστη (σύμφωνα με άλλες πηγές Ιρακινού) – έσκισε προκλητικά σελίδες από το Κοράνι κατά τη διαδικασία εξακρίβωσης στοιχείων σε επιχείρηση «σκούπα» στην περιοχή του Αγίου Νικολάου – ήταν αρκετή για να ξεσπάσει η οργή χιλιάδων μεταναστών που ζούνε στην πρωτεύουσα κάτω από τις χειρότερες συνθήκες εκμετάλλευσης. Την επόμενη των επεισοδίων, τυλίχθηκε στις φλόγες από «αγνώστους» αυτοσχέδιο τζαμί στην περιοχή του Αγίου Παντελεήμονα. Το περιστατικό μπορεί να θεωρηθεί συνέχεια των επιθέσεων της «Χρυσής Αυγής», σε αγαστή συνεργασία με την αστυνομία, εναντίον μεταναστών που μένουν στην περιοχή του Εφετείου.
Η ζωή των μεταναστών, βυθισμένη στην ανασφάλεια από τις κατασταλτικές επιχειρήσεις «σκούπα» της αστυνομίας και τις ταχτικές δολοφονικές επιθέσεις των φασιστικών συμμοριών, συχνά γίνεται μαρτύριο. Εργάζονται, συνήθως ανασφάλιστοι, σε δουλειές χαμηλής ειδίκευσης και σε δουλειές υψηλής επικινδυνότητας χωρίς την τήρηση των προδιαγραφών ασφαλείας. Στοιβάζονται κατά δεκάδες σε διαμερίσματα – τρώγλες στο κέντρο τις Αθήνας και στους γύρω δήμους, χωρίς να διασφαλίζονται έστω ορισμένοι κανόνες στοιχειώδους υγιεινής. Η εξαθλίωση και η «γκετοποίηση» στις πιο υποβαθμισμένες γειτονιές της άθλια δομημένης πόλης, αποτελεί τη συνταγή για την απομόνωση, τη μη ένταξη στον ήδη διαλυμένο και αλλοτριωμένο κοινωνικό ιστό, στην ανάπτυξη του εγκλήματος. Η κατασταλτική δράση του κράτους ασφαλώς αντί να λύνει, επιτείνει το πρόβλημα, οξύνει τα πνεύματα, προκαλεί το φόβο και την οργή.
Το πρόβλημα της μετανάστευσης δεν εμφανίστηκε από του πουθενά και δεν είναι ανεξάρτητο ασφαλώς από τη συνολική αδυναμία του καπιταλισμού να λύσει τα δομικά του προβλήματα. Πηγές της μετανάστευσης είναι τα διάφορα άλυτα εθνικά ζητήματα σε ολόκληρο τον κόσμο (Βαλκάνια, Παλαιστίνη κ.α), ο όλεθρος που προκαλούν οι ποικίλες άμεσες ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις (Ιράκ, Αφγανιστάν), είτε η σύγκρουση ιμπεριαλιστικών συμφερόντων με μεσάζοντες ντόπιες ελεγχόμενες από αυτούς φατρίες (ιδιαίτερα στην Αφρικάνικη ήπειρο). Είναι επίσης η αφαίμαξη των αδύναμων κρατών με το περίφημο χρέος του Τρίτου Κόσμου, η τεράστια αδυναμία του καπιταλισμού να αναπτύξει τις παραγωγικές δυνάμεις που καταστράφηκαν μαζικά μετά την κατάρρευση του σταλινισμού και οι τεράστιες περιβαλλοντικές καταστροφές, αποτέλεσμα της άναρχης και βίαιης εκβιομηχάνισης.
Η επικρατούσα ανέχεια στο μεγαλύτερο μέρος του πλανήτη, οδηγεί εδώ και χρόνια ολοένα και αυξανόμενα κύματα ανθρώπων να αναζητούν την τύχη τους στον ανεπτυγμένο και πλούσιο κόσμο, πέφτοντας συνήθως θύματα αδίστακτων δουλεμπόρων. Η απόκριση των ισχυρών καπιταλιστικών κρατών είναι μια πολιτική ελεγχόμενης καταστολής. Αυτή συνίσταται στα εξής : Από τη μία μεριά θεωρούνται χρήσιμοι για την «αγορά εργασίας», καθώς η έλευση μεγάλων μαζών, ανοργάνωτων και χωρίς ταξική συνείδηση, στρατιές απελπισμένων, είναι πολλαπλά επικερδής για το κεφάλαιο – συμπιέζει τα δικαιώματα της εργατικής τάξης, μειώνει τους μισθούς, αποδιοργανώνει το κοινωνικό κράτος και προσφέρει αφορμές για τη διαλυτική «μεταρρύθμισή» του. Από την άλλη μεριά, όταν τα περιθώρια κέρδους των καπιταλιστών μειώνονται και η έλευση των μεταναστών περισσότερο κινδυνεύει να προκαλέσει «κοινωνικές εκρήξεις» παρά να προσφέρει κέρδη στο κεφάλαιο, οι μετανάστες αντιμετωπίζονται με ακόμα μεγαλύτερο κυνισμό. Είναι πλέον «πάρα πολλοί». Στοιβάζονται στα προβλεπόμενα από την Ε.Ε. ειδικά στρατόπεδα συγκέντρωσης και επαναπατρίζονται, ενώ δεν είναι λίγα τα επεισόδια όπου η καταστολή λαμβάνει πολύ πιο βίαιες μορφές (μαζική εξόντωση λαθρομεταναστών κατά το πέρασμά τους από τα σύνορα, όπως π.χ. συνέβη στην Ιταλία).
Τελικά, οι εκρηκτικές συνθήκες που διαμορφώνονται στα κράτη υποδοχείς αντανακλώνται στην ανάπτυξη ξενοφοβικών και ρατσιστικών τάσεων, ιδιαίτερα ανάμεσα στα μικροαστικά στρώματα, αλλά ακόμα και στα πιο καθυστερημένα τμήματα της εργατικής τάξης.
Τα αστικά ΜΜΕ και οι εκπρόσωποί τους, ενισχύουν συνειδητά και συστηματικά τη ξενοφοβική προπαγάνδα και επενδύουν σε αυτήν. Ο ανταγωνισμός ανάμεσα στους ντόπιους και τους μετανάστες για την εξασφάλιση της στοιχειώδους επιβίωσης «δηλητηριάζει» την ενότητα των συμφερόντων τους και αποτελεί το βασικό όπλο της αντίδρασης απέναντι στη διεκδίκηση συνολικά μιας κοινωνίας ευημερούσας και αρμονικής για όλους. Ενδεικτικό παράδειγμα αποτελεί το πρόσφατο σύνθημα «βρετανικές δουλειές για Βρετανούς εργάτες» που σύσσωμος ο αστικός τύπος της Αγγλίας προώθησε, διαστρέφοντας επιδεικτικά τα πραγματικά αιτήματα των εργαζομένων ενάντια στους καπιταλιστές που τους πετούσαν στο δρόμο.
Τέλος, ο υπερτονισμός της δήθεν «ακατανόητης» και «φανατικής» θρησκευτικής ευαισθησίας των μεταναστών αποσκοπεί τόσο στο διαχωρισμό των εξαθλιωμένων και στη διάλυση της ταξικής τους ενότητας με βάση το θρήσκευμα, όσο και στην πρόκληση αρνητικών συναισθημάτων σε μορφωμένα αστικά στρώματα σχετικά με το θρησκευτικό φανατισμό, ιδιαίτερα των μουσουλμάνων μεταναστών. Αποκρύπτουν όμως πως αντικειμενικά η θρησκεία είναι το τελευταίο αποκούμπι των καταπιεσμένων. Με τα λόγια του Μαρξ: «Η θρησκευτική αθλιότητα είναι ταυτόχρονα η έκφραση της πραγματικής αθλιότητας και η διαμαρτυρία για την πραγματική αθλιότητα. Η θρησκεία είναι ο αναστεναγμός του καταπιεζόμενου πλάσματος, η καρδιά ενός άκαρδου κόσμου, όπως είναι και το πνεύμα μιας δίχως πνευματικότητα κατάστασης. Η θρησκεία είναι το όπιο του λαού.».
(Κ. Μαρξ, Συμβολή στην κριτική της Χεγκελιανής φιλοσοφίας του Δικαίου)
Για να επιτευχθεί ένας τέτοιος στόχος, είναι εντελώς απαραίτητη η κοινή οργάνωση των εργαζομένων – Ελλήνων και μεταναστών. Οι μετανάστες πρέπει να συμμετέχουν ισότιμα και ενεργά στις μαζικές οργανώσεις της εργατικής τάξης – η ενότητα αυτή μπορεί να γίνει ουσιαστικά μόνο στη βάση ενός γνήσιου σοσιαλιστικού προγράμματος. Έλληνες και αλλοδαποί εργαζόμενοι θα πρέπει να αγωνιστούν ενωμένοι ενάντια στον καπιταλισμό. Ο αγώνας αυτός θα είναι πραγματικά διεθνής : Ο αγώνας των μεταναστών στη χώρα υποδοχής τους θα αποτελέσει επαναστατικό μήνυμα για τον αγώνα των συμπατριωτών τους στη χώρα τους. Η αναγκαιότητα του παγκόσμιου σοσιαλισμού πρέπει να γίνει κτήμα ολόκληρης της εργατικής τάξης, ανεξάρτητα από φύλο, φυλή και θρησκεία.
