Η στάση της ηγεσίας της «ανανεωτικής πτέρυγας» του ΣΥΝ έναντι του ΣΥΡΙΖΑ και της Συνδιάσκεψής του, αποτέλεσε τη φυσική συνέχεια του συστηματικού πολέμου που διεξάγει ενάντια στο εγχείρημα : ανοικτή άρνηση συμμετοχής στις διαδικασίες της Συνδιάσκεψης και αποδοχής της ιδιότητας του μέλους του ΣΥΡΙΖΑ.
Για την ηγεσία της «ανανεωτικής πτέρυγας», είναι φανερό ότι ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί βασικό εμπόδιο στην διαρκή προσπάθειά της να σύρει τον ΣΥΝ στον δρόμο της κυβερνητικής διαχείρισης του καπιταλισμού, μέσα από μια συνεργασία «κορυφής» με τη δεξιά ηγεσία του ΠΑΣΟΚ. Ταυτόχρονα, ο ΣΥΡΙΖΑ συμβολίζει την αριστερή στροφή του ΣΥΝ, την οποία οι ηγέτες της «ανανεωτικής πτέρυγας» δεν χάνουν την ευκαιρία να ειρωνεύονται και να την χαρακτηρίζουν ως την πηγή «όλων των δεινών του κόμματος».
Πάνω στην προσπάθειά τους μάλιστα να αντιπαρατεθούν με ότι εκφράζει την αριστερή στροφή του ΣΥΝ, αναδεικνύουν την αγωνία, τη σύγχυση και την ιδεολογική τους φτώχεια, επικαλούμενοι απόψεις που ηχούν κωμικές στα αυτιά κάθε νοήμονα αριστερού αγωνιστή. Έτσι, εδώ και μήνες, για να πολεμήσουν τον ΣΥΡΙΖΑ, χρησιμοποιούν το «χαρτί» του κομματικού πατριωτισμού, την ώρα που οι ίδιοι παραβιάζουν ανοιχτά τις συλλογικές αποφάσεις του κόμματος, οι οποίες υπερασπίζονται την υπόθεση του ΣΥΡΙΖΑ και την αριστερή στροφή του ΣΥΝ. Επίσης, έφθασαν να μιλούν ακόμα και για «την παιδική αρρώστια του αριστερισμού», κατά τον τίτλο της περίφημης μπροσούρας του Λένιν, λες και οι ίδιοι, που αδημονούν να προσφέρουν μέσα από κυβερνητικούς θώκους τις υπηρεσίες τους στο σάπιο καπιταλιστικό σύστημα και τους θεσμούς του, υπερασπίζουν ή υπεράσπισαν ποτέ τις γνήσιες κομμουνιστικές ιδέες του Λένιν….
Οι πολιτικά υποκριτικοί αυτοί ισχυρισμοί της ηγεσίας των «ανανεωτικών», αντανακλούν χαρακτηριστικά το μέγεθος του πολιτικού τους αδιεξόδου. Αρχίζουν να συνειδητοποιούν, ότι όσο η δεξιά ηγεσία του ΠΑΣΟΚ με την κυβερνητική πολιτική της θα ριζοσπαστικοποιεί τις πλατειές μάζες των εργαζόμενων και της νεολαίας, τόσο οι «κεντροαριστερές» τους πανάκειες θα εκτίθενται στα μάτια των μαζών και έτσι οι ίδιοι θα τείνουν να απομονώνονται όλο και πιο πολύ μέσα στον ΣΥΝ, χάνοντας σταδιακά βουλευτικές έδρες και ηγετικές θέσεις. Όλα δείχνουν, ότι το ανοικτό τους «αντάρτικο» έναντι των αποφάσεων της Συνδιάσκεψης του ΣΥΡΙΖΑ, θα είναι πιθανότατα ένας από τους τελευταίους κρίκους στην αλυσίδα μιας τακτικής που οδηγεί σε οριστική διάσπαση από τον ΣΥΝ. Όμως πριν αυτή γίνει πράξη, μια πιθανή τελευταία τους επιδίωξη θα είναι η κλιμάκωση της προσπάθειας να σπρώξουν τμήματα της ηγεσίας της αριστερής πλειοψηφίας του ΣΥΝ σε μια «αντι – ΣΥΡΙΖΑ» κατεύθυνση, έχοντας αναθαρρήσει από την εικόνα διάσπασης που δυστυχώς εμφανίζει το στρατόπεδο της αριστερής πλειοψηφίας και από την προθυμία που δείχνουν ορισμένα του τμήματα για συμφωνίες δίχως αρχές μαζί τους.
Πρέπει εδώ να τονίσουμε, χωρίς να προσχωρούμε ούτε κατ’ ελάχιστο σε σενάρια συνομωσίας, ότι η στάση των ηγετών των «ανανεωτικών» σε τελική ανάλυση, δεν μπορεί να αποτελεί έναν συντελεστή ανεξάρτητο από τους πολιτικούς σχεδιασμούς των επιτελικών κέντρων του κεφαλαίου, από τη στιγμή που οι ίδιοι έχουν δείξει ανοιχτά ότι επιθυμούν να διατηρούν αρμονικές σχέσεις με αυτά τα κέντρα (βλέπε διαρκείς προνομιακές σχέσεις προβολής από τα μεγάλα ιδιωτικά ΜΜΕ). Ένα αριστερός ΣΥΝ, που θα ηγείται ενός αριστερού ΣΥΡΙΖΑ, αποτελεί μια εν δυνάμει πολιτική απειλή για την άρχουσα τάξη στην Ελλάδα. Έτσι λοιπόν, στην προοπτική ανάπτυξης των ταξικών αγώνων, η τελευταία δεν μπορεί παρά να ευνοήσει σε κάποιο στάδιο την πολιτική αποδυνάμωση ενός τέτοιου ΣΥΝ μέσα από μια δεξιά διάσπαση.
Η στάση που πρέπει να κρατήσει η αριστερή πλειοψηφία ΣΥΝ και ΣΥΡΙΖΑ έναντι των «ανανεωτικών»
Ανεξάρτητα από το συγκεκριμένο δρόμο που θα επιλέξουν να ακολουθήσουν οι ηγέτες της «ανανεωτικής πτέρυγας», πρέπει να τους διαχωρίσουμε πλήρως από την συντριπτική πλειοψηφία των αριστερών αγωνιστών του ΣΥΝ που τους υποστηρίζουν. Αυτοί οι σύντροφοι, είναι αγωνιστές που στράφηκαν στην «ανανεωτική πτέρυγα» εξαιτίας της απογοήτευσης και του σκεπτικισμού που φυσιολογικά δημιούργησε στις τάξεις τους η ιστορική προδοσία του σταλινισμού και η πολιτική αδυναμία των πρώην φιλο-σταλινικών στελεχών και νυν ηγετικών εκπροσώπων της αριστερής πλειοψηφίας του ΣΥΝ, να δώσουν σοβαρές και αξιόπιστες απαντήσεις στα μεγάλα ιδεολογικά ζητήματα που συνδέονται με το παρελθόν του κομμουνιστικού κινήματος και το μέλλον του σοσιαλισμού. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός, ότι πολλοί από αυτούς τους συντρόφους, είδαν με μεγάλη συμπάθεια την άνοδο ενός νέου αριστερού ηγέτη στην προεδρία του κόμματος πριν από 2 χρόνια.
Μόνο με το συνδυασμό, από τη μια πλευρά, μιας αμείλικτης ιδεολογικής και πολιτικής κριτικής των θέσεων των ηγετών της «ανανεωτικής πτέρυγας» και από την άλλη, μιας συντροφικής προσέγγισης στη βάση τους, μπορούμε να απεγκλωβίσουμε αυτούς τους συντρόφους από τα διασπαστικά σχέδια των ηγετών τους. Από αυτή τη σκοπιά, η τακτική της ηγετικής αριστερής πλειοψηφίας του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ έναντι της
«ανανεωτικής πτέρυγας» εμφανίζει σοβαρά λάθη.
Η αριστερή ηγετική πλειοψηφία του ΣΥΝ στο σύνολό της, αρνείται να διεξάγει ένα σοβαρό, ιδεολογικό αγώνα ενάντια στην «ανανεωτική πτέρυγα». Είναι υποχωρητική έναντι των προκλήσεων των ηγετών της και εμφανιζόμενη αόριστα σαν συν-θεματοφύλακας της «ανανεωτικής» υπόστασης και του «Ευρωπαϊκού» του προσανατολισμού του ΣΥΝ, δίνει την εντύπωση ότι στις πολιτικές αρχές του κόμματος, υπάρχει χώρος για να συμπεριληφθεί η εγκατάλειψη των θεμελιωδών ιδεολογικών θέσεων του κομμουνιστικού κινήματος και η πολιτική υπεράσπιση της καπιταλιστικού οικοδομήματος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που αποτελούν δύο από τα πιο ουσιαστικά στοιχεία των πολιτικών απόψεων της ηγεσίας της «ανανεωτικής πτέρυγας». Το αποτέλεσμα αυτής της τακτικής, είναι η απογοήτευση των απλών αριστερών αγωνιστών του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ και η ιδεολογική και πολιτική τους σύγχυση.
Από την άλλη πλευρά, οι ηγεσίες των υπολοίπων συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ έχουν σχεδόν δαιμονοποιήσει την «ανανεωτική πτέρυγα», καθώς την χρησιμοποιούν σαν το άλλοθι για να καλύψουν της δικές τους ευθύνες στην παρεμπόδιση της αναγκαίας μετεξέλιξης του ΣΥΡΙΖΑ σε ενιαίο κόμμα με κατοχυρωμένες τάσεις και στην απροθυμία για την υιοθέτηση ενός προγράμματος ριζικής, σοσιαλιστικής αλλαγής της κοινωνίας.
Αυτό που χρειάζεται να κάνουμε για να αντιμετωπίσουμε με έναν αποτελεσματικό τρόπο πολιτικά και ιδεολογικά την ηγεσία της «ανανεωτικής πτέρυγας» είναι καταρχήν, να ξεκαθαρίσουμε τι «κρατάμε» και τι απορρίπτουμε από την «ανανεωτική» ιδεολογική παράδοση που επικαλούνται. Συνοπτικά μιλώντας, πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι κρατάμε την υγιή διάθεση καταδίκης των εγκλημάτων του σταλινισμού, αλλά απορρίπτουμε την ύπουλη απόπειρα να χρεωθούν αυτά τα εγκλήματα στις γνήσιες κομμουνιστικές παραδόσεις, όπως αυτές εκφράστηκαν από τον Μαρξ, τον Ένγκελς, τον Λένιν και τη Μπολσεβίκικη ηγεσία της επαναστατικής περιόδου στην ΕΣΣΔ και από τις αποφάσεις της πρώτης, δημοκρατικής και επαναστατικής περιόδου του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος (4 πρώτα συνέδρια της Κομουνιστικής Διεθνούς). Επίσης, πρέπει να κρατήσουμε την ορθή έμφαση στην ανάγκη επίλυσης του αποφασιστικού ζητήματος της πολιτικής εξουσίας και της διαμόρφωσης του αναγκαίου πολιτικού προγράμματος για αυτή, ζητήματα που δεν μπορεί διαρκώς να υποτιμώνται πίσω από την επίκληση της μιας ή της άλλης μορφής αριστερής αντιπολίτευσης, αλλά ταυτόχρονα, πρέπει να απορρίψουμε την απαράδεκτη αποδοχή, στο όνομα της «ανανέωσης», των χρεοκοπημένων σοσιαλδημοκρατικών συνταγών διαχείρισης του καπιταλισμού και του διεφθαρμένου κράτους του, αλλά και την μικροαστική υποτίμηση του καθοριστικού ρόλου της δράσης του ίδιου του εργατικού κινήματος για την κατάκτηση μιας αληθινά αριστερής, σοσιαλιστικής λύσης εξουσίας .
Χωρίς αυτές τις πολιτικές διασαφηνίσεις αρχών σαν βάση, δεν μπορεί να υπάρξει ουσιαστική πολιτική απάντηση στην ηγεσία της «ανανεωτικής πτέρυγας», ούτε και μια σοβαρή προσπάθεια πολιτικής προσέγγισης της βάσης τους. Και δυστυχώς, παρ’ ότι η Συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ, αποτελούσε τον κατάλληλο χώρο για να γίνουν αυτές οι πολιτικές και ιδεολογικές διασαφηνίσεις, οι ηγεσίες των συνιστωσών, ήταν για άλλη μια φορά απορροφημένες από την ομφαλοσκόπηση των «οργανωτικών».
