Ο ΣΥΡΙΖΑ αντικρίζει τις εκλογές με μεγάλη αισιοδοξία. Εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι είναι έτοιμοι με την ψήφο τους να τριπλασιάσουν την εκλογική απήχηση του σχήματος. Αυτή η αυξημένη υποστήριξη συνιστά επιδοκιμασία της ενωτικής γλώσσας και τακτικής του ΣΥΡΙΖΑ στο πλαίσιο της Αριστεράς και του εργατικού κινήματος.
Η εκλογική διακήρυξη του ΣΥΡΙΖΑ απευθύνει έκκληση για το σχηματισμό μιας κυβέρνησης της Αριστεράς. Οι μαρξιστές του ΣΥΝ είμαστε απόλυτα σύμφωνοι με το σύνθημα αυτό. Οπλισμένη με το κατάλληλο πρόγραμμα, η Κυβέρνηση της Αριστεράς μπορεί να αποτελέσει την ενδεδειγμένη λύση εξουσίας για την εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα.
Στη διακήρυξη πολύ σωστά αναφέρεται ότι το υφιστάμενο «οικονομικό και κοινωνικό σύστημα έχει αποτύχει και πρέπει να ανατραπεί» και επισημαίνεται η ανάγκη για ένα «νέο πρότυπο παραγωγής και διανομής», εξηγώντας ότι αυτό θα είναι ο σοσιαλισμός που αποτελεί «τον στρατηγικό στόχο» του ΣΥΡΙΖΑ. Από τη σωστή αυτή θέση προκύπτει φυσιολογικά το συμπέρασμα ότι τα κύρια σημεία του προγράμματος της Αριστεράς πρέπει να κατευθύνονται ενάντια στα θεμέλια του καπιταλισμού και να γεφυρώνουν το σημερινό αγώνα των μαζών με το σκοπό του σοσιαλισμού. Δυστυχώς όμως, τα «10 σημεία» της εκλογικής διακήρυξης είναι ανεπαρκή για την εκπλήρωση αυτού του πολιτικού καθήκοντος.
Από τη διακήρυξη απουσιάζει η κατάλληλη κεντρική διεκδίκηση ενάντια στην μεγαλύτερη μάστιγα του καπιταλισμού, δηλαδή την ανεργία. Αυτή δεν είναι άλλη από τη μείωση των ωρών εργασίας, ώστε να μοιραστούν οι θέσεις εργασίας σε όλα τα διαθέσιμα εργατικά χέρια. Το αίτημα του «35ώρου» όμως, που θα μπορούσε να δώσει μορφή σε αυτή τη διεκδίκηση – όπως και στις εκλογές του 2009 – έχει εγκαταλειφτεί, σε μια προσπάθεια να προταθεί κάτι πιο «ανεκτό» από την άρχουσα τάξη, όπως η αύξηση στα επιδόματα ανεργίας και η «απόκρουση» (;) των απολύσεων. Αυτή η διεκδίκηση όμως είναι ζωτική, γιατί βοηθά τους εργαζόμενους να καταλάβουν την αναγκαιότητα μιας σοσιαλιστικής, σχεδιασμένης οικονομίας, του μόνου συστήματος δηλαδή, που μπορεί να εξασφαλίσει δουλειά σε όσους άνεργους καταδικάζει σήμερα σε μόνιμη περιθωριοποίηση η αναρχία της καπιταλιστικής αγοράς.
Για «να απαλλαγούμε από τον βραχνά του χρέους» η διακήρυξη προτείνει, μεταξύ άλλων, «ευρωπαϊκή ρύθμιση για το χρέος των ευρωπαϊκών κρατών» και «ριζική αλλαγή του ρόλου της ευρωπαϊκής κεντρικής τράπεζας (ΕΚΤ)». Όμως από τη στιγμή που αυτές οι διεκδικήσεις δεν συνδέονται με το πέρασμα της εξουσίας στα χέρια εργατικών – αριστερών κυβερνήσεων που θα δημιουργήσουν μια Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία στηριγμένη στη σοσιαλιστική, σχεδιασμένη οικονομία, μοιραία, δημιουργούν αυταπάτες στους εργαζόμενους για τη δυνατότητα μεταρρύθμισης θεσμών όπως η ΕΚΤ, που φτιάχτηκαν για να υπηρετούν τον ευρωπαϊκό καπιταλισμό και δεν μπορούν να μπουν στην υπηρεσία των λαών.
Η περίφημη «αναδιανομή του πλούτου» τίθεται για μια ακόμα φορά στο επίκεντρο των προγραμματικών διακηρύξεων του ΣΥΡΙΖΑ, με σκοπό να δημιουργηθεί μια «ασπίδα υπεράσπισης της κοινωνίας από την κρίση». Η διακήρυξη εδώ περιέχει το θεμελιώδες λάθος του ρεφορμισμού : περιορίζει την επέμβαση μιας αριστερής κυβέρνησης στο πεδίο της διανομής και δεν την επεκτείνει αποφασιστικά στο πεδίο της παραγωγής. Όμως αν μια αριστερή κυβέρνηση δεν εξασφαλίσει τον έλεγχο της μεγάλης βιομηχανικής παραγωγής δεν μπορεί να κάνει ουσιαστικές παρεμβάσεις στο πεδίο της διανομής. Η δίκαιη απόπειρα επιβολής υψηλών φόρων στο κεφάλαιο όπως αυτοί που προτείνονται στην διακήρυξη, θα οδηγήσει σ’ έναν πόλεμο που η αριστερή κυβέρνηση θα είναι αδύνατο να κερδίσει αν δεν μεταβάλει την μεγάλη καπιταλιστική παραγωγή (συμπεριλαμβανομένων των μεταφορών, των συγκοινωνιών και των τηλεπικοινωνιών) σε κοινωνική ιδιοκτησία. Δυστυχώς όμως, η εκλογική διακήρυξη προτείνει μόνο την «ανάκτηση όσων στρατηγικής σημασίας δημόσιων επιχειρήσεων έχουν ιδιωτικοποιηθεί», δηλαδή η «ριζοσπαστικότητά» της φθάνει πρακτικά μέχρι την υπεράσπιση του βαθμού κρατικής ανάμιξης που υπήρχε στην ελληνική οικονομία στις αρχές της δεκαετίας του 1990.
Το επιστέγασμα της ανεπάρκειας της διακήρυξης είναι οι θέσεις που περιλαμβάνει για το κράτος και τη «δημοκρατία». Εδώ συναντάμε την εκτίμηση ότι «η δημοκρατία έχει νοθευτεί», στο πλαίσιο μιας αταξικής προσέγγισης της δημοκρατίας, που αγνοεί ότι το σημερινό πολίτευμα είναι η αστική δημοκρατία, η οποία γίνεται όλο και «λιγότερο δημοκρατική» όσο βαθαίνει η κρίση του καπιταλισμού και εξαπλώνεται η δυσαρέσκεια και η ριζοσπαστικοποίηση των μαζών. Το αυταρχικό, γραφειοκρατικό αστικό κράτος, του οποίου τη «συντριβή» επίμονα υπεράσπιζε ο Μαρξ ενάντια στους οπορτουνιστές ηγέτες της γερμανικής σοσιαλδημοκρατίας, στη σύγχρονη ελληνική του εκδοχή εμφανίζεται από την εκλογική διακήρυξη σαν «δημόσια διοίκηση» που χρειάζεται «Δημοκρατική μεταρρύθμιση» με την «εισαγωγή μορφών άμεσης δημοκρατίας και θεσμών αυτοδιαχείρισης, εργατικού και κοινωνικού ελέγχου» και την «αποστρατιωτικοποίηση και δημοκρατική αναμόρφωση της Αστυνομίας και του Λιμενικού».
Η απόπειρα να συγχωνευθεί με μεταρρυθμίσεις ο εργατικός έλεγχος και η αυτοδιαχείριση – σε μια ιδιαίτερα θολή και αφηρημένη μορφή – με το υπάρχον αστικό κράτος και να περαστούν με δημοκρατικό «λούστρο» αντιδραστικοί θεσμοί του όπως η Αστυνομία, καταλήγει σε ουτοπικά, αντιφατικά σχήματα, που συγχύζουν τους εργαζόμενους. Δεν χρειάζεται να εφεύρουμε νέες προγραμματικές αρχές για το ζήτημα του κράτος. Το οπλοστάσιο του επιστημονικού σοσιαλισμού έχει δώσει τις βασικές απαντήσεις, με έναν αξεπέραστο και πάντα επίκαιρο τρόπο. Η ενδεδειγμένη προγραμματική απάντηση της Αριστεράς λοιπόν, πάνω στο ζήτημα του κράτους και της αστικής δημοκρατίας, είναι η υπεράσπιση της εργατικής, σοσιαλιστικής δημοκρατίας, που μπορεί να θεμελιωθεί πάνω στους θεσμούς που θα αναδεικνύει η ίδια η δημοκρατική οργάνωση των πλατιών μαζών στον αγώνα τους ενάντια στον καπιταλισμό.
Οι διεκδικήσεις που γεφυρώνουν τον σημερινό αγώνα των μαζών με την προοπτική της σοσιαλιστικής, εργατικής δημοκρατίας, είναι ο εργατικός έλεγχος σε όλες τις μεγάλες επιχειρήσεις σαν βήμα για την εκπαίδευση των εργατικών μαζών στα καθήκοντα του δημοκρατικού σχεδιασμού της οικονομίας, η εργατική διαχείριση στις εθνικοποιημένες επιχειρήσεις με τη βοήθεια αφοσιωμένων στο λαό τεχνικών και επιστημόνων, η δημιουργία απεργιακών φρουρών που μπορούν να συγκροτήσουν μια ενιαία πολιτοφυλακή σε πανεθνική κλίμακα ικανή να αντικαταστήσει τη σημερινή αντιδραστική Αστυνομία, η εκλογή επιτροπών φαντάρων και κατώτερων αξιωματικών σε όλες τις στρατιωτικές μονάδες που θα αποτελέσουν τον πυρήνα ενός λαϊκού στρατού, η κατάργηση των μισθολογικών προνομίων των κρατικών αξιωματούχων, το πέρασμα της διακυβέρνησης σε εκλεγμένους και ανά πάσα ώρα ανακλητούς αντιπροσώπους του λαού κατά χώρο δουλειάς και γεωγραφική περιοχή, η ανακύκλωση ευρύτατων στρωμάτων του λαού σε διαχειριστικές – διοικητικές κρατικές θέσεις, η θεσμοθέτηση ενός νέου Συντάγματος που θα κατοχυρώνει της κοινωνική ιδιοκτησία, τη σχεδιασμένη οικονομία και την εργατική δημοκρατία.
Έχοντας απομείνει λίγες μόνο μέρες μέχρι τις κρίσιμες εκλογές, κάθε αριστερός αγωνιστής πρέπει να παλέψει για τη μεγαλύτερη δυνατή εκλογική επιτυχία του ΣΥΡΙΖΑ, που θα τονώσει την κλονισμένη αυτοπεποίθηση της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων από τα απανωτά χτυπήματα της τρόικας και της ελληνικής άρχουσας τάξης. Αμέσως μετά όμως, το πιο σημαντικό καθήκον είναι ο αγώνας για την αναγκαία συμπλήρωση και αλλαγή των προγραμματικών του διακηρύξεων, με πρότυπο και κριτήριο τις θεμελιώδεις ιδεολογικές και προγραμματικές αρχές του κομμουνισμού.
