Η εικόνα κατάρρευσης του ελληνικού καπιταλισμού, του πιο «αδύναμου κρίκου» της Ευρωζώνης, διαρκώς επιδεινώνεται. Όπως ανέφερε χαρακτηριστικά στις 12/3 στη γερμανική έκδοση των «Financial Times» ο καθηγητής Ιστορίας της Οικονομίας στο Πανεπιστήμιο Μπέρκλεϊ Μπάρι ‘Αϊχενγκριν «πρόκειται για τη σοβαρότερη, μεταπολεμικά, κρίση δυτικής χώρας».
Τα στοιχεία της πρόσφατης έκθεσης της Τράπεζας της Ελλάδας είναι αποκαλυπτικά. Το 2011 η ετήσια μείωση του ΑΕΠ έφθασε το 6,9%. Η σωρευτική μείωση του ΑΕΠ μεταξύ του δ’ τριμήνου του 2007 και του δ’ τριμήνου του 2011 έφθασε το 17,2%.Το έλλειμμα του κρατικού προϋπολογισμού, παρά τις συνεχείς περικοπές παρέμεινε στο 10,6% του ΑΕΠ. Σύμφωνα με την τελευταία έκθεση του ΔΝT, το δημόσιο χρέος της Ελλάδας θα «σκαρφαλώσει» ξανά το 171% του ΑΕΠ το 2014, αποδεικνύοντας ότι το περιβόητο PSI και το νέο δάνειο, ενώ διασφάλισαν τις τράπεζες παρέχοντάς τους γενναίες αποζημιώσεις και άφθονη «ρευστότητα», δεν αντιμετώπισαν το πρόβλημα του χρέους. Η πολύ μικρή περικοπή χρέους από το PSI ακυρώνεται από την καλπάζουσα ύφεση και προσφέρει απλά μια πρόσκαιρη αναβολή της ανεξέλεγκτης χρεοκοπίας.
Μετά την υπογραφή του νέου Μνημονίου που επιβάλει την εξυπηρέτηση του χρέους σαν συνταγματικά κατοχυρωμένη εθνική προτεραιότητα την ώρα που διασφαλίζονται οι πιστωτές με ισχυρές εγγυήσεις αγγλικού δικαίου, το ελληνικό κράτος σπρώχνεται σε μια εσωτερική ανεξέλεγκτη χρεοκοπία, σε μια εσωτερική στάση πληρωμών σαν αποτέλεσμα του μεγάλου βάθους της συνεχιζόμενης και τροφοδοτούμενης από τα νέα μέτρα ύφεσης. Αυτές οι συνθήκες θα φέρουν αναπόφευκτα την επόμενη περίοδο ξανά στο προσκήνιο την έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ.
Η άποψη που υποστηρίζει ότι η Ελλάδα δεν μπορεί ποτέ να βγει από το ευρώ γιατί αυτό δεν συμφέρει τους ισχυρούς της ΕΕ, είναι εσφαλμένη. Η Γερμανία και οι άλλοι ισχυροί της Ευρωζώνης, έχουν ήδη διασφαλίσει στο μέγιστο δυνατό βαθμό τις ευρωπαϊκές τράπεζες από μια ελληνική χρεοκοπία μέσα από το PSI, τη νέα δανειακή σύμβαση και τον «ειδικό λογαριασμό» εξυπηρέτησης του χρέους αλλά και τις τεράστιες χρηματοδοτήσεις από την ΕΚΤ (σε 1 τρις υπολογίζεται η ενίσχυση αυτή για φέτος) και ταυτόχρονα έχουν επίσης λάβει όποιο μέτρο περνάει από το χέρι τους ώστε να εξασφαλίσουν ότι το ελληνικό κράτος θα αποπληρώσει κανονικά τα δάνεια της τρόικας.
Αυτά σημαίνουν ότι έχει ήδη περιοριστεί κατά πολύ το κόστος που θα έχει για τον ευρωπαϊκό καπιταλισμό μια ενδεχόμενη έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ. Αντιλαμβανόμενοι ότι η κατάσταση του ελληνικού καπιταλισμού διαρκώς θα επιδεινώνεται με την εμφάνιση συνθηκών εσωτερικής ανεξέλεγκτης χρεοκοπίας και ότι θα απαιτούνται διαρκώς νέα δάνεια για να κρατιέται ο ελληνικός καπιταλισμός τεχνητά στα πόδια του, οι Γερμανοί και οι άλλοι ισχυροί ευρωπαίοι καπιταλιστές κάποια στιγμή θα αναγκαστούν να σπρώξουν την Ελλάδα έξω από το κοινό νόμισμα.
Σκοτάδι εξαθλίωσης στα πρότυπα Τσαουσέσκου και Μουμπάρακ
Την ώρα που διασφαλίζονται τα συμφέροντα των τραπεζιτών, η εργατική τάξη προσπαθεί να επιβιώσει μέσα σε συνθήκες πρωτοφανούς και αβάσταχτης εξαθλίωσης. Σύμφωνα με τα στοιχεία που έδωσε στη δημοσιότητα στα τέλη Μαρτίου το Σώμα Επιθεωρητών Εργασίας (ΣΕΠΕ) για το πρώτο δίμηνο του 2012, οι μειώσεις μισθών φτάνουν μέχρι και το 55%, μόνο το 1/10 των επιχειρήσεων πληρώνουν κανονικά τους εργαζόμενους, με 400.000 από αυτούς να είναι απλήρωτοι έως και πέντε μήνες. Σύμφωνα με τα ίδια στοιχεία 1 στους 3 εργαζόμενους είναι ανασφάλιστος, ενώ οι συμβάσεις πλήρους απασχόλησης μετατρέπονται σωρηδόν σε συμβάσεις μερικής απασχόλησης και εκ περιτροπής εργασίας. Το ποσοστό των συμβάσεων μερικής απασχόλησης ανέβηκε στο 30,65% το 2011, ενώ το 2009 αντιπροσώπευαν το 16,7%, και αντίστοιχα, τα ποσοστά των συμβάσεων εκ περιτροπής εργασίας αυξήθηκαν από το 4,3% το 2009 στο 8,95% το 2011.
Η κοινωνική αποσύνθεση που επιφέρει ο καπιταλισμός αποτυπώνεται στα στοιχεία που δείχνουν ότι η ανεργία αυξάνει με ρυθμούς χιονοστιβάδας. Σύμφωνα με στοιχεία της ΕΛ.ΣΤΑΤ η ανεργία το δ΄ τρίμηνο του 2011 ανέβηκε στο 20,7% με τους άνεργους να ανέρχονται σε 1.025.877 άτομα. Συνολικά τα τελευταία 2 χρόνια προστέθηκαν στους καταλόγους 500.000 νέοι άνεργοι.
Η τρόικα και η κυβέρνηση έχουν προαναγγείλει ήδη τη λήψη μέτρων ύψους 5,5% του ΑΕΠ ή 11,5 δις μέχρι τον Ιούνιο και νέες μειώσεις μισθών με σκοπό αυτοί να φθάσουν στα επίπεδα της Βουλγαρίας. Μάλιστα η τελευταία έκθεση του ΔΝΤ για την Ελλάδα υποστηρίζει ότι από το 2014 μέχρι το 2020 θα εφαρμοστεί στη χώρα ένα πρόγραμμα λιτότητας για τη δημιουργία πρωτογενών πλεονασμάτων με μεγέθη ανάλογα με αυτά των προγραμμάτων που εφαρμόστηκαν στη Ρουμανία την περίοδο 1982-1989 επί εξουσίας του σταλινικού Βοναπάρτη Τσαουσέσκου και στην Αίγυπτο του αστού δικτάτορα Μουμπάρακ την περίοδο 1993-2000.
Είναι πασιφανές ότι η ακραία αντιδραστική πολιτική της τρόικας και της κυβέρνησης τροφοδοτεί την ύφεση και ότι οι τρομακτικές περικοπές προκαλούν μια ισοδύναμη πτώση του ΑΕΠ. Όμως για να διασωθεί ο καπιταλισμός – δηλαδή για να προστατευθούν τα κέρδη των ισχυρότερων καπιταλιστών – η ασκούμενη πολιτική είναι η μόνη δυνατή. Κάθε τι άλλο από καπιταλιστική σκοπιά θα ήταν ανεύθυνο. Τυπώνοντας χρήμα και αυξάνοντας τις κρατικές δαπάνες οι αστικές κυβερνήσεις θα δημιουργούσαν πληθωρισμό και ακόμα μεγαλύτερα ελλείμματα και χρέη.
Θα το αναφέρουμε για πολλοστή φορά λοιπόν, ακόμα κι αν δεν αρέσει στους ρεφορμιστές και τους «Κεϋνσιανούς» συντρόφους μας στην ηγεσία του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίοι φαντάζονται ότι η κρίση μπορεί να αντιμετωπιστεί με «πολιτικές αναδιανομής» και με «αύξηση των κρατικών δαπανών». Η κρίση δεν είναι το αποτέλεσμα του νεοφιλελευθερισμού ή γενικά του τρόπου διαχείρισης της οικονομίας. Αποτελεί έκφραση της ιστορικής κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος. Ο μόνος τρόπος για να ανακτηθεί το χαμένο βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων και να βρουν δουλειά και τη χαμένη τους αξιοπρέπεια οι εκατοντάδες χιλιάδες άνεργοι είναι η αντικατάσταση του καπιταλισμού από μια σοσιαλιστική σχεδιασμένη οικονομία.
Φυσικά ακόμα κι αν δεν ανατραπεί ο καπιταλισμός, κάποια στιγμή η Ελλάδα θα εμφανίσει ξανά ρυθμούς ανάπτυξης, το πιθανότερο – από τη στιγμή που θα συνεχίζει να έχει στις πλάτες της το μεγάλο βάρος τους χρέους και θα κινείται στο περιβάλλον της διεθνούς καπιταλιστικής στασιμότητας – αναιμικούς. Όμως αυτή η καπιταλιστική ανάπτυξη την οποία υπόσχονται προσπαθώντας να ψηφοθηρήσουν οι αστοί ηγέτες τύπου Σαμαρά, θα είναι μια «ανάπτυξη» που από τη μια πλευρά θα σημαίνει για τους καπιταλιστές ξανά τεράστια κέρδη και από την άλλη, θα έχει τους εργαζόμενους μόνιμα φτωχούς, με ακόμα χαμηλότερους μισθούς από τους σημερινούς, χωρίς καμία από τις κατακτήσεις που καταργήθηκαν και με τον αριθμό των ανέργων να αυξομειώνεται πρόσκαιρα.
Άρχουσα τάξη: πολιτικό αδιέξοδο και βρώμικη αντι-μεταναστευτική εκστρατεία
Η άρχουσα τάξη είναι πανικόβλητη μπροστά στις πολιτικές συνέπειες της κρίσης του συστήματός της. Είναι υποχρεωμένη να προσφύγει σε εκλογές, γιατί φοβάται ότι η οργή των μαζών θα οδηγήσει στην επαναστατική ανατροπή της παρούσας κυβέρνησης αν επιχειρηθεί να επιμηκυνθεί ο βίος της και επίσης, ότι τα μέτρα που ετοιμάζονται για τον Ιούνιο θα συνθλίψουν την ήδη προβληματική εκλογική απήχηση της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ.
Ο πανικός των Ελλήνων αστών για την επερχόμενη επανάσταση έκανε θεαματικά την εμφάνισή του στο πρωτοσέλιδο του «Βήματος» της 18/3 με τον τίτλο «Ευρώπη ή Επανάσταση;». Οι ξεδιάντροπες μέθοδοι που έχουν επιλέξει για να συγκρατηθεί η πτώση των αστικών κομμάτων και ηγεσιών είναι από τη μια πλευρά να τρομοκρατήσουν τους εργαζόμενους εμφανίζοντας τον καπιταλισμό και τις πολιτικές που τον διασώζουν σαν τη μόνη επιλογή «για να γλιτώσει η χώρα από την απομόνωση και την απόλυτη φτώχεια» και από την άλλη, να εκτρέψουν ένα μέρος του μίσους των Ελλήνων εργαζόμενων από την τρόικα και τους τραπεζίτες προς τους «λαθρομετανάστες», δηλαδή προς τους εξαθλιωμένους μετανάστες εργαζόμενους που αποτελούν οργανικό τμήμα της εργατικής τάξης της χώρας.
Η στάση αδιαφορίας ή στην καλύτερη περίπτωση παθητικότητας που επιδεικνύουν οι ηγεσίες των συνδικάτων και των κομμάτων της Αριστεράς έναντι του διωγμού και της κατασυκοφάντησης του πιο αδύναμου τμήματος των εκμεταλλευόμενων της χώρας είναι απαράδεκτη. Ούτε μια σοβαρή πρωτοβουλία δεν έχει ληφθεί για μια πολιτική και ιδεολογική απάντηση σε αυτή τη βρώμικη εκστρατεία της άρχουσας τάξης, μπροστά στην οποία οι μετανάστες μένουν ανυπεράσπιστοι.
Η ΝΔ παρουσιάζει εικόνα βαθιάς κρίσης έχοντας ήδη μια σοβαρή διάσπαση με τη δημιουργία του κόμματος Καμένου και εμφανίζει αδυναμία να ανακάμψει. Ήδη η επανεμφάνιση του Καραμανλή στο προσκήνιο σαν «χρυσή εφεδρεία της παράταξης», δείχνει τη δεινή θέση στην οποία βρίσκεται το βασικό κόμμα της αστικής τάξης, που καθιστά τον Σαμαρά πρόωρα αναλώσιμο σε μια πολύ πιθανή εκλογική πανωλεθρία.
Η αλλαγή προσώπου στην προεδρία του ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί να φέρει καμία ουσιαστική εκλογική ανάκαμψη. Η δεξιά ηγεσία του ΠΑΣΟΚ που επωμίσθηκε πρόθυμα το ρόλο του δήμιου των εργατικών δικαιωμάτων και κατακτήσεων, είναι ξεγραμμένη για τη συνείδηση των πλατιών εργατικών μαζών που ιστορικά στήριξαν τις προσδοκίες τους στο κόμμα.
Η δημιουργία νέων «αντιμνημονιακών» κομμάτων από τα σπλάχνα του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ είναι σύμπτωμα της βαθιάς τους κρίσης. Το κόμμα «Κοινωνική Συμφωνία» αποτελεί μια απελπισμένη προσπάθεια επίλεκτων μελών της δεξιάς ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ όπως η Κατσέλη και ο Καστανίδης, που στήριξαν τις πολιτικές της τρόικας από τη θέση των υπουργών, να βγάλουν από πάνω τους αυτό το πολιτικό στίγμα. Οι πολιτικές τους θέσεις εξαντλούνται σε μέτρα ελεημοσύνης για τα θύματα της κρίσης, η επίκλησή των οποίων δεν είναι ικανή για να κάνει το κόμμα μια υπολογίσιμη δύναμη.
Οι «Ανεξάρτητοι Έλληνες» του Καμένου είναι ένα δημαγωγικό εγχείρημα που επιχειρεί να καρπωθεί τη λαϊκή οργή με μια θολή, «πατριωτική» ρητορική. Ο ιδρυτής του ήταν για χρόνια υπουργός και υποστηρικτής αντεργατικών κυβερνήσεων της ΝΔ και χαρακτηριστικά, σήμερα επαίρεται ότι η παράδοση του λιμανιού του Πειραιά στην κινέζικη πολυεθνική «COSCO» αποτελούσε «προσωπική του επιτυχία». Από τους πατριδοκάπηλους αστούς οι εργαζόμενοι δεν έχουν να περιμένουν τίποτα και αποτελεί όνειδος για «αριστερούς» πολιτικούς όπως ο Δημαράς και ο γνωστός οικονομολόγος Καζάκης, το γεγονός ότι εμφανίζονται σαν συνομιλητές και υποψήφιοι εκλογικοί εταίροι του νέου αυτού, δημαγωγικού αστικού κόμματος.
Η ασυναγώνιστη σε καιροσκοπισμό ηγεσία του ΛΑΟΣ επιδιώκει με αντιμνημονιακή ρητορική να διασώσει την κοινοβουλευτική της εκπροσώπηση, αλλά ακόμα και τα πολιτικά καθυστερημένα στρώματα μικροαστών «νοικοκυραίων» που αποτελούν το προσφιλές της ακροατήριο, δεν μπορούν να βρουν πλέον κανένα λόγο να τη στηρίξουν μετά τη συμμετοχή της στην κυβέρνηση Παπαδήμου.
Η μεγάλος άνοδος των ποσοστών της νεοναζιστικής «Χρυσής Αυγής» στα γκάλοπ δεν συνιστά μια ένδειξη γενικότερης στροφής της κοινωνίας στην άκρα δεξιά, όπως αρχίζουν να διαλαλούν οι διάφοροι σκεπτικιστές αριστεροί διανοούμενοι, που κάνουν όλο και πιο συχνά παραλληλισμούς με την «Δημοκρατία της Βαϊμάρης». Δεν υπάρχει στην κοινωνία ένα μαζικό ρεύμα υπέρ του φασισμού. Η κύρια πολιτική τάση της περιόδου είναι προς την ενίσχυση της Αριστεράς.
Οι νεοναζί ενισχύονται κύρια από παραδοσιακά δεξιούς και ακροδεξιούς ψηφοφόρους που αισθάνονται πλέον ακάλυπτοι από τη ΝΔ και το ΛΑΟΣ. Ταυτόχρονα, εκμεταλλεύονται την απουσία σοβαρών πολιτικών πρωτοβουλιών από την Αριστερά και την ηγεσία του εργατικού κινήματος για την απάντηση στην συστηματικά καλλιεργούμενη αντι-μεταναστευτική προπαγάνδα και στην απόπειρα της «Χρυσής Αυγής» να εμφανιστεί προστάτης των κατοίκων του κέντρου της Αθήνας.
Ωστόσο η «Χρυσή Αυγή» αντιπροσωπεύει έναν σοβαρό κίνδυνο, καθώς μια πιθανή κοινοβουλευτική της εκπροσώπηση θα αναβαθμίσει το ρόλο της σαν συμπλήρωμα της κρατικής βίας ενάντια στους μετανάστες και γενικότερα ενάντια στους εργαζόμενους και τους αγώνες τους. Μόνο η ενωτική αποφασιστική εκστρατεία της Αριστεράς και των συνδικάτων για την αποκάλυψη του ρόλου της Χρυσής Αυγής και των σχέσεών της με το κράτος και την μαζική και μαχητική αντιμετώπιση της δράσης της μπορεί να τη θέσει ξανά στο περιθώριο, σαν ένα βήμα για την πλήρη πολιτική της εξαφάνιση.
Συμμαχία ΚΚΕ-ΣΥΡΙΖΑ για σοσιαλιστική διέξοδο η μόνη λύση!
Οι εργαζόμενοι, έχοντας δει όλες τις μεγάλες ταξικές μάχες ενάντια στα μέτρα να ηττώνται εξαιτίας της παθητικής στάσης των συνδικαλιστικών τους ηγεσιών, στρέφουν τώρα το βλέμμα τους στο πολιτικό πεδίο και αναζητούν λύση στις εκλογές. Αυτοί που εκπροσωπούν πολιτικά τα συμφέροντα της εργατικής τάξης έχουν χρέος να αδράξουν την ευκαιρία του αδιεξόδου της άρχουσας τάξης και να προσφέρουν στους εργαζόμενους μια λύση εξουσίας.
Το καθήκον αυτό δεν αφορά πλέον στο ελάχιστο τη ΔΗΜΑΡ, η ηγεσία της οποίας δηλώνει «ότι θα σεβαστεί τις δεσμεύσεις της χώρας», δείχνοντας καθαρά ότι είναι διατεθειμένη να συμμετάσχει σε μια νέα αστική συμμαχική κυβέρνηση που θα συνεχίσει τη σημερινή αντεργατική πολιτική των Μνημονίων.
Μόνο μια πολιτική λύση μπορεί να ανακόψει την επιταχυνόμενη πορεία της εργατικής τάξης στη βαθιά εξαθλίωση: η πολιτική συμμαχία του ΚΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ γύρω από το πρόγραμμα του σοσιαλισμού! Και μόνο το γεγονός της αναγγελίας μιας τέτοιας συμμαχίας θα μπορούσε να δημιουργήσει μια τεράστια δυναμική υποστήριξης μέσα στις μάζες. Οι εργαζόμενοι θα συνειδητοποιούσαν ότι δημιουργείται μια εφικτή λύση εξουσίας που μπορεί να εκφράσει τις ανάγκες τους και το ποσοστό του 20 με 25% που δίνουν στα δύο κόμματα αθροιστικά τα σημερινά γκάλοπ, θα μπορούσε γρήγορα να γίνει ένα ποσοστό αυτοδυναμίας, με την ώθηση του ενθουσιασμού και της βάσιμης πολιτικής ελπίδας που θα δημιουργηθεί ανάμεσα στις μάζες.
Δυστυχώς, η ηγεσία του ΚΚΕ είναι ο βασικός πολέμιος αυτής της μόνης πολιτικής λύσης για τη σωτηρία των εργαζόμενων. Το βασικό της επιχείρημα είναι ότι μια αριστερή κυβέρνηση από τη φύση της «θα διαχειριστεί το σύστημα» και ότι ο λαός «χρειάζεται μια άλλη εξουσία με την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής». Το επιχείρημα αυτό όμως ισοδυναμεί με υπεκφυγή. Γιατί η εκλογή μιας αριστερής κυβέρνησης, αν αυτή υπερασπίζει την κοινωνικοποίηση της παραγωγής σαν τμήμα ενός ολοκληρωμένου σοσιαλιστικού προγράμματος, μπορεί να αποτελέσει ένα αποφασιστικό βήμα για να γίνει πράξη η μεταφορά της εξουσίας από τους καπιταλιστές στην εργατική τάξη.
Μια τέτοια κυβέρνηση, χωρίς να επαναπαυθεί στον έλεγχο του κοινοβουλίου, θα καλούσε τον εργαζόμενο λαό να κινητοποιηθεί για να εξασφαλίσει με την αυτοοργάνωσή του στους χώρους δουλειάς και τις γειτονιές την εφαρμογή του σοσιαλιστικού προγράμματος και να ασκήσει ενεργά με τα δικά του δημοκρατικά όργανα την εξουσία, καταργώντας τις δομές του σημερινού σπάταλου και διεφθαρμένου αστικού κράτους.
Ο σκληρός πόλεμος που θα συναντούσε αυτή η κυβέρνηση από την πλευρά των πιστωτών, της τρόικας και γενικότερα του διεθνούς καπιταλισμού, θα μπορούσε γρήγορα να αντιμετωπιστεί νικηφόρα με την εφαρμογή μέτρων όπως η μονομερής διαγραφή του χρέους, η κοινωνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος και όλων των μεγάλων επιχειρήσεων με εργατική διαχείριση, η επιβολή κρατικού μονοπωλίου στο εξωτερικό εμπόριο και δημοκρατικού σχεδιασμού στην οικονομία, η βαριά φορολόγηση του πλούτου και η κοινωνικοποίηση της Εκκλησιαστικής περιουσίας. Τα μέτρα αυτά, θα εξασφάλιζαν ένα αξιοπρεπές επίπεδο διαβίωσης στους εργαζόμενους της Ελλάδας και θα έπρεπε να συνοδεύονταν από μια δραστήρια έκκληση στους εργαζόμενους της Ευρώπης, των Βαλκανίων και ολόκληρου του κόσμου να δείξουν την αλληλεγγύη τους στους Έλληνες συναδέλφους τους, να εμποδίσουν τις κυβερνήσεις τους στην απόπειρά τους να επιβάλουν οικονομικό αποκλεισμό στη χώρα και πάνω από όλα, να παλέψουν και στις δικές τους χώρες για την εφαρμογή του ίδιου προγράμματος, βάζοντας τις βάσεις για τις Ενωμένες Σοσιαλιστικές Πολιτείες της Ευρώπης και ολόκληρου του κόσμου.
Συνεπώς η επιβεβλημένη, ταξική στάση για την ηγεσία του ΚΚΕ δεν είναι να ξορκίζει όλες της «αριστερές κυβερνήσεις», αλλά με την ευκαιρία των εκλογών, να καλέσει τον ΣΥΡΙΖΑ να συμμαχήσει για μια τέτοια αριστερή κυβέρνηση που θα διαθέτει το κατάλληλο πρόγραμμα για την εγκαθίδρυση μιας σοσιαλιστικής εξουσίας. Κάθε άλλη στάση, ισοδυναμεί με παθητική αναμονή μπροστά στα αυξανόμενα βάσανα της εργατικής τάξης.
Από τη δική της πλευρά όμως, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ προσφέρει απλόχερα τα πολιτικά άλλοθι για αυτή την επιζήμια στάση της ηγεσίας του ΚΚΕ. Η κυρίαρχη ηγετική ομάδα με τις θέσεις της αρνείται πεισματικά να στοχοποιήσει τον ίδιο τον καπιταλισμό και ζητά επαναδιαπραγμάτευση με τους δανειστές, σε έναν άλλο «αντινεοφιλελεύθερο» δρόμο «αναδιανομής του εισοδήματος», χωρίς επαναστατικές αλλαγές στην οικονομία και το κράτος. Δικαίως η ηγεσία του ΚΚΕ – για να κρύψει βεβαίως, την δική της παθητική και διασπαστική τακτική αποφυγής της πάλης για την εξουσία σήμερα – χαρακτηρίζει αυτές τις απόψεις ανεφάρμοστες πάνω στο έδαφος της σημερινής βαθιάς ιστορικής κρίσης του καπιταλισμού.
Το ίδιο πρόσχημα για τη διασπαστική της πολιτική παρέχει στην ηγεσία του ΚΚΕ και η ηγεσία του Αριστερού Ρεύματος του ΣΥΝ, που έχει κάνει σημαία της – αντί για την επιτακτική αναγκαιότητα του σοσιαλισμού – την έξοδο από το ευρώ. Επίσης λαθεμένα, επικρίνει τη σωστή από μαρξιστική σκοπιά πρόσφατη (και καθυστερημένη για πολλές δεκαετίες) στροφή της ηγεσίας του ΚΚΕ στην άποψη ότι δεν μπορεί να υπάρξει κανένα ενδιάμεσο «προοδευτικό» στάδιο πριν την εξουσία της εργατικής τάξης, παρότι βέβαια ακόμα, το ισχύον πρόγραμμα του κόμματος υποστηρίζει την ενδιάμεση εξουσία του περίφημου «Αντιμονοπωλιακού Αντιιμπεριαλιστικού Δημοκρατικού Μετώπου», χωρίς αυτή η θέση να έχει αλλάξει σε συνέδριο ή άλλη συλλογική διαδικασία του κόμματος.
Οι μαρξιστές του ΣΥΝ προβάλλουμε σήμερα τη ζωτική διεκδίκηση της σοσιαλιστικής συμμαχίας ΚΚΕ–ΣΥΡΙΖΑ, γιατί θεωρούμε πως αυτή είναι η μόνη λύση για τους εργαζόμενους στον δρόμο προς τις εκλογές και όχι γιατί τρέφουμε αυταπάτες ότι οι ηγεσίες μπορούν ξαφνικά να υπερβούν τις λαθεμένες πολιτικές τους και να την υιοθετήσουν άμεσα. Πιστεύουμε ότι η βάση και των δύο κομμάτων και κάθε απλός αριστερός αγωνιστής πρέπει να παλέψουν για να επιβληθεί αυτή η λύση, με τη δική τους πρωτοβουλία.
Μπαίνοντας λοιπόν στην τελική ευθεία για τις εκλογές και με δεδομένη πια την χωριστή κάθοδο των δύο κομμάτων, ο μόνος τρόπος για να επιβληθεί η αναγκαία αριστερή πολιτική συμμαχία το συντομότερο, είναι να παλέψουμε δραστήρια για την μεγαλύτερη δυνατή εκλογική ενίσχυσή τους. Ένα ποσοστό που αθροιστικά για το ΚΚΕ και τον ΣΥΡΙΖΑ θα είναι πάνω από 30-35%, θα σπρώξει αντικειμενικά τα δύο κόμματα, παρά τις προθέσεις των ηγεσιών, προς την κατεύθυνση της πολιτικής συμμαχίας που έχει ανάγκη σήμερα η εργατική τάξη και ο φτωχός λαός.
Σταμάτης Καραγιαννόπουλος
