Ταυτότητα

Θεμελιώδεις Ιδέες

Συχνές Ερωτήσεις

Επικοινωνία

ΑρχικήΕπικαιρότηταΕλληνική ΕπικαιρότηταΕΛ.ΛΑ.Δ.Α: πατριωτισμός ή ταξική πάλη;

Αγωνίσου μαζί μας!

Η Επαναστατική Κομμουνιστική Οργάνωση, το ελληνικό τμήμα της Διεθνούς Μαρξιστικής Τάσης (IMT), χρειάζεται τη δική σου ενεργή στήριξη στον αγώνα της υπεράσπισης και διάδοσης των επαναστατικών σοσιαλιστικών ιδεών.

Ενίσχυσε οικονομικά τον αγώνα μας!

ΕΛ.ΛΑ.Δ.Α: πατριωτισμός ή ταξική πάλη;

Ανεξάρτητα από τις προθέσεις και την ιστορία του στο κίνημα, όποιος σήμερα θολώνει τα νερά και εμφανίζει τον ταξικό αγώνα σαν «εθνικό», παίζει αντικειμενικά το παιχνίδι της ελληνικής άρχουσας τάξης, ένα τμήμα της οποίας (βλέπε ΛΑΟΣ, κόμμα Καμένου, Ψωμιάδης, αντι-μνημονιακοί ακροδεξιοί, λοιποί αντι-μνημονιακοί συμπεριλαμβανομένων και πρώην υπουργών του ΠΑΣΟΚ) ήδη φορά των αντι-μνημονιακό μανδύα για να διασώσει την πολιτική επιρροή των αστικών ιδεών στις γραμμές των εκμεταλλευόμενων.

Η εργατική τάξη της χώρας δέχεται το μεγαλύτερο χτύπημα στη σύγχρονη ιστορία του ελληνικού καπιταλισμού, βλέποντας το βιοτικό της επίπεδο – όχι μόνο να καταρρακώνεται – αλλά πλέον, να τίθεται υπό αμφισβήτηση και η ίδια της η επιβίωση. Την ίδια στιγμή, οι εργαζόμενοι βρίσκονται σε επαναστατικό αναβρασμό, δίνοντας με τις μεγαλειώδεις συγκεντρώσεις τους και τους μαχητικούς αγώνες τους μια βροντερή απάντηση στην λυσσαλέα επίθεση του εγχώριου, αλλά και διεθνούς κεφαλαίου.

Όμως, η ηγεσία της Αριστεράς αδυνατεί να εμφανίσει στα μάτια των οργισμένων μαζών μια ξεκάθαρη λύση, με ένα πρόγραμμα που θα βάζει τα θεμέλια του σοσιαλισμού δίνοντας διέξοδο στα δραματικά προβλήματα που αντιμετωπίζει η εργατική τάξη. Σε μια απόπειρα να καλυφθεί το κενό που αφήνουν οι ηγεσίες της Αριστεράς, σχηματίστηκε ένα νέο πολιτικό σχήμα με τον τίτλο ΕΛ.ΛΑ.Δ.Α. (Ελληνική Λαϊκή Δημοκρατική Απελευθέρωση), με ηγέτες και ιδρυτές τον Μίκη Θεοδωράκη και τον Μανώλη Γλέζο και με βασικά συνθήματα το ξερίζωμα της διαφθοράς και την κατάργηση του «ανθελληνικού» πολιτικού συστήματος για την σωτηρία της χώρας.

Όσο και αν πρέπει να χαρακτηριστεί η πρόθεση αυτής της κίνησης ειλικρινής και ανιδιοτελής, στην πραγματικότητα τον μόνο ρόλο που μπορεί να παίξει είναι να συγχύσει, αλλά και να διασπάσει ακόμα περισσότερο το κίνημα. Το γεγονός αυτό γίνεται ακόμα πιο ξεκάθαρο αναλύοντας προσεκτικά μια σειρά από τις θεμελιώδεις αρχές του σχήματος, όπως αποτυπώνονται στις διακηρύξεις του.

Αρχικά, προτείνεται να γίνουν σημαντικές συνταγματικές αλλαγές στο πολιτικό σύστημα, όπως διαχωρισμός νομοθετικής, εκτελεστικής και δικαστικής εξουσίας ώστε οι κυβερνώντες να ελέγχονται αυστηρά, αιρετά πολιτικά αξιώματα, δίκαιοι εκλογικοί νόμοι, κατάργηση ασυλιών, δεσμευτικά δημοψηφίσματα κ.ο.κ. Η οικονομική κρίση στην Ελλάδα, όμως, δεν είναι αποτέλεσμα, όπως πολλοί υποστηρίζουν, του «κακού πολιτικού συστήματος», που δημιούργησε πελατειακές σχέσεις και η διαφθορά, αλλά το γεγονός ότι η χώρα ως αδύναμός κρίκος του ευρωπαϊκού καπιταλισμού βιώνει πρώτη και πιο έντονα τις συνέπειες της διεθνούς καπιταλιστικής κρίσης.

Επομένως η απόπειρα εφαρμογής αυτών των θέσεων, που επικεντρώνονται αποκλειστικά στην διάθρωση και την δομή του πολιτικού συστήματος χωρίς να συνδέονται αυτές οι αλλαγές με μεταβατικά αιτήματα που θα οδηγούν σε μια εκ βάθρων αλλαγή του κράτους σε συνδυασμό με την ανατροπή του καπιταλισμού και την εγκαθίδρυση του σοσιαλισμού, σίγουρα θα καταλήξουν σε αδιέξοδο.

Στην συνέχεια, καλούν σε αποτίναξη των χαρακτηρισμών «δεξιών», «αριστερών» και «κεντρώων», καλώντας άτομα κάθε ιδεολογίας σε έναν αφηρημένο αγώνα για εθνική ενότητα και ελευθερία. Η θέση αυτή, όμως, είναι άκρως παραπλανητική και επικίνδυνη, ειδικά αν αναλογιστεί κανείς ότι και οι ίδιοι οι αστοί μαζί με τους «παρατρεχάμενους» τους στα ΜΜΕ καλούν σε εθνική ενότητα και θυσίες από τους εργαζομένους για «εθνική» σωτηρία.

Η επίθεση όμως, που δέχονται οι εργαζόμενοι και οι πλατιές λαϊκές μάζες δεν είναι εθνική αλλά ταξική, οπότε ταξική πρέπει να είναι και η σκοπιά από την οποία οι εργαζόμενοι θα αντιπαρατεθούν με τους συνασπισμένους δυνάστες τους. Οι εργαζόμενοι της Ελλάδας δεν έχουν τίποτα κοινό με τους Έλληνες καπιταλιστές που επωφελούνται από την χρεοκοπία του ελληνικού κράτους για να συρρικνώσουν τους μισθούς των εργαζόμενων, ούτε με τους διεφθαρμένους πολιτικούς εκπροσώπους τους. Αντίθετα, έχουν κοινά συμφέροντα με τους χιλιάδες μετανάστες που φυτοζωούν στη χώρα σαν οι «απόβλητοι» του παγκόσμιου καπιταλισμού και με τα εκατομμύρια ευρωπαίων εργαζόμενων που ήδη κινητοποιούνται σε ένδειξη αλληλεγγύης στους εργαζόμενους της Ελλάδας, αντιλαμβανόμενοι την κοινή μοίρα με αυτούς. Ανεξάρτητα από τις προθέσεις και την ιστορία του στο κίνημα, όποιος σήμερα θολώνει τα νερά και εμφανίζει τον ταξικό αγώνα σαν «εθνικό», παίζει αντικειμενικά το παιχνίδι της ελληνικής άρχουσας τάξης, ένα τμήμα της οποίας (βλέπε ΛΑΟΣ, κόμμα Καμένου, Ψωμιάδης, αντι-μνημονιακοί ακροδεξιοί, λοιποί αντι-μνημονιακοί συμπεριλαμβανομένων και πρώην υπουργών του ΠΑΣΟΚ) ήδη φορά των αντι-μνημονιακό μανδύα για να διασώσει την πολιτική επιρροή των αστικών ιδεών στις γραμμές των εκμεταλλευόμενων.

Αντί λοιπόν να υποστηρίζουν την ενότητα των κομμάτων της Αριστεράς σε ένα κοινό αγώνα για την κατάκτηση της εξουσίας, οι ηγέτες του ΕΛ.ΛΑ.Δ.Α. δημιουργούν ένα σχήμα «πανεθνικό» και διασπούν ακόμα περισσότερο το χώρο της Αριστεράς, παίζοντας έτσι το παιχνίδι της κυβέρνησης, της εγχώριας αλλά και της Διεθνούς αστικής τάξης, που τρέμουν την άνοδο της Αριστεράς και το ενδεχόμενο μιας αριστερής κυβέρνησης.

Τα μέτρα που προτείνει η κίνηση για την άμεση «απελευθέρωση» επικεντρώνονται στην νέα διαπραγμάτευση δανείων με άλλους όρους και δανειστές, στην επιστροφή των «κλεμμένων», στην αποπληρωμή των πολεμικών αποζημιώσεων από την Γερμανία, στην κατανάλωση ελληνικών προϊόντων για την εξάλειψη της ανεργίας στην χώρα! Φυσικά, όλα αυτά τα μέτρα εκτός από ομιχλώδη, γίνεται εύκολα κατανοητό ότι είναι και αδιέξοδα και ανεπαρκή.

Η διαπραγμάτευση των εκπροσώπων ενός αδύναμου καπιταλισμού με τους εκπροσώπους των ισχυρότερων, δεν μπορεί παρά να αποτυπώνει στην κατάληξή της τον συσχετισμό δύναμης ανάμεσα τους. Το θέμα δεν είναι μια καλύτερη διαπραγμάτευση, αλλά η επιβολή στους δανειστές της θέλησης του εργαζόμενου λαού. Αυτό μπορεί να γίνει μόνο με μια κυβέρνηση που θα εκφράζει τα συμφέροντα – όχι αφηρημένα της πατρίδας – αλλά των εργαζόμενων και θα έχει σαν συμμάχους τους ευρωπαίους εργαζόμενους. Η καταβολή των πολεμικών αποζημιώσεων από τη Γερμανία είναι μια ιδέα που εξαρτάται όχι από τα διεθνή δικαστήρια, αλλά από το ταξικό και πολιτικό συσχετισμό δύναμης μέσα στη Γερμανία. Αυτά τα τεράστια ποσά που δικαιούται η χώρα, δεν μπορεί να τα δώσει ποτέ μια αστική κυβέρνηση, όσες αποφάσεις διεθνών δικαστηρίων κι αν εκδοθούν. Τέλος, αυτό που θα λύσει το πρόβλημα της ανεργίας είναι μόνο η εγκαθίδρυση μιας κοινωνικοποιημένης, σχεδιασμένης οικονομίας. Το μποϋκοτάζ στα ξένα προϊόντα απλά θα σηματοδοτήσει την έναρξη ενός εμπορικού πολέμου, στον οποίο ο αδύναμος ελληνικός καπιταλισμός είναι αδύνατο να ανταπεξέλθει.

Σε τελική ανάλυση, όσο τα μέσα παραγωγής παραμένουν στα χέρια λίγων καπιταλιστών και δεν κοινωνικοποιούνται, όσο δηλαδή η Ελλάδα συνεχίζει να είναι στο πλαίσιο του καπιταλισμού, θα είναι πλήρως εξαρτημένη από τις υπόλοιπες ισχυρές καπιταλιστικές χώρες της Ευρώπης και θα συνεχίσει να παίρνει μέτρα σε βάρος των εργαζόμενων.

Την στιγμή λοιπόν, που τα φτωχά λαϊκά στρώματα και οι πλατιές λαϊκές μάζες εναποθέτουν τις προσδοκίες τους στα κόμματα της Αριστεράς, μόνο η ενότητα αυτών των κομμάτων στην βάση ενός σοσιαλιστικού προγράμματος μπορεί να δώσει χαριστική βολή στον σάπιο καπιταλισμό και να προσφέρει πραγματική ανακούφιση για τις μάζες.

Πρόσφατα Άρθρα

Σχετικά άρθρα